Veel tijd om na te denken had hij echter niet, hij werd namelijk zieker en zieker. Hij kreeg een tijdelijk steunhart omdat zijn hart het gewoon niet meer volhield en ook om de periode naar de harttransplantatie te overbruggen. Op 17 oktober 2008 ging de telefoon met het verlossende woord: ‘Er is een hart voor je beschikbaar en als we dit niet aan je geven, vinden we nooit meer een beter voor je!’
Dat het een inderdaad goed hart is, beseft hij inmiddels als geen ander. Stefan studeert fysiotherapie sinds september 2010, doet aan tennis en sinds kort ook aan atletiek. “Ik doe alles wat een ‘gezond’ persoon van 25 jaar ook doet.”

In juli 2013 nam hij namens de Stichting Sport en Transplantatie deel aan de World Transplant Games in Durban, Zuid-Afrika.
Omdat hij ook aan atletiek meedoet, is hij lid geworden van AV Spirit Lelystad. Het niveau op de World Transplant Games ligt best hoog, dus er moest serieus getraind worden om een goede prestatie te kunnen neerzetten. Spirit heeft destijds aangegeven graag ondersteuning te willen bieden bij het bereiken van zijn doelen en dat is natuurlijk goud halen in Durban!

Voor AV Spirit schreef Stefan een verslag.

Het was dan eindelijk zover. De World Transplant Games waren aangebroken en het was tijd om te kijken of alle trainingsuren nut hebben gehad. We kwamen op vrijdag 26 juli aan in Durban maar ik hoefde pas de donderdag, vrijdag en zaterdag erop voor het eerst aan de bak. Donderdag stonden de tennis singles op het programma. Vrijdag de dubbels en op zaterdag de 200 meter. Maar eerst kon ik lekker sfeer proeven en genieten van het feit dat ik daar aanwezig was.

De openingsceremonie was zeer indrukwekkend met mooie toespraken en optredens. De eerste medaille was voorafgaand aan de openingsceremonie al binnen gesleept door de volleyballers. De dagen erna kon ik lekker bij andere sporten kijken en mijn teamgenoten aanmoedigen. De medailleschaal werd goed aangevuld met flink wat medailles van alle kleuren. Ook was er tijd om wat uitjes te maken want we waren ten slotte in Zuid-Afrika. Onder andere een safari en city tour stonden op de planning. Het landschap is prachtig en de stad is even wennen. Het was niet altijd even veilig en het werd afgeraden om in het donker de straat op te gaan. Gelukkig zijn er geen ernstige dingen gebeurd.

De dagen dat ik aan de bak moest kwamen snel dichtbij en voor ik wist was het zover. Ik was er klaar voor en had er erg veel zin in. De eerste grote dag brak aan en de tennis singles stonden op het programma. In mijn leeftijdscategorie waren 4 poules. 2 poultjes van 4 en 2 poultjes van 3. Ik zat in een poule van 3. Ik zat bij een sterke Brit en een Zuid-Afrikaan in de poule en had daarmee dus niet echt een gunstige loting. Ik had in de regels gelezen dat alleen de eersten in de poule doorgingen naar de halve finale. Uiteindelijk bleek dat ik met die Brit om de eerste plaats in de poule zou strijden. Ik speelde heel goed tegen hem en het ging gelijk. In de wedstrijden werd gespeeld volgens het ‘best of 9 games’ principe. Het ging erg gelijk op en uiteindelijk verloor ik met 5-4. Ik was enorm teleurgesteld want ik had heel veel kansen gehad om de wedstrijd te winnen maar nu waren mijn kansen op een medaille verkeken. Maar niets bleek minder waar. Plotseling werd mijn naam weer omgeroepen. Het bleek dat de nummer 1 en 2 uit de poule doorgingen en aangezien ik mijn andere poulewedstrijd had gewonnen was ik tweede in de poule. Ik kreeg onverwachts opnieuw een tweede kans en deze greep ik ook weer met beide handen aan. Ik moest tegen een andere Nederlandse jongen maar ik speelde heel goed en won met 5-2. De halve finale was bereikt en ik was verzekerd van brons omdat beide verliezend halve finalisten brons kregen. Ik moest opnieuw tegen de Brit maar hij speelde veel beter dan in de poule fase. Ik speelde niet slecht maar had geen schijn van kans. Ik was enorm blij met brons want ik ging in ieder geval niet meer met lege handen naar huis.

De volgende dag waren de tennis dubbels maar de vorige dag had zijn tol geëist. Ik had enorm veel spierpijn van de harde hardcourt banen waarop werd gespeeld. Mijn dubbel partner was ook niet fit want die had tijdens de singels zijn rug geblesseerd. Maar er was geen tijd om te klagen, want we hadden maar een doel, en dat was goud! Frank had tijdens voorgaande edities regelmatig een dubbelfinale verloren dus het moest een keer goud worden. We zijn een goed duo en gingen goed van start tegen een stel Spanjaarden. De Argentijnen hadden daarna ook geen kans. We gingen elke wedstrijd beter spelen en in de halve finale werden onze landgenoten Thomas en Bob met 5-0 verslagen. Inmiddels was ik behoorlijk gesloopt maar er moest nog één wedstrijd gespeeld worden. Dit was de belangrijkste wedstrijd uit mijn leven. Er zou gespeeld worden tot de 8, in games. We begonnen sterk en kwamen 2-0 voor. Toen verloor ik mijn concentratie door de vermoeidheid. Ik speelde niet lekker en verloor 2 keer mijn eigen servicegame. We konden 2 maal terug breaken en het werd 6-5 voor ons. Toen moest ik weer serveren en dit keer moest ik hem winnen. Want met 7-5 op het scorebord hadden we een ideale uitgangspositie. Ik moest denken aan mijn moeder en hoe trots ze wel niet zou zijn als ik hier goud zou winnen. Ik mocht niet opgeven, ik was zo dichtbij. Dit gaf me kracht en ik serveerde een sterke game. Daarna roken we de winst en gingen we volle bak in de game van de tegenstander. We wisten hem opnieuw te breaken en het goud was binnen! Na matchpoint zakte ik op me knieën van blijdschap en vermoeidheid. Alle adrenaline en emoties kwamen eruit. Ik ben nog nooit zo blij geweest. Deze gouden medaille draag ik op aan mijn moeder, die in 2006 overleed aan complicaties na een harttransplantatie. Zij stond 5 jaar op de wachtlijst. Tevens overleed een kennis van mij vlak voordat ik naar Zuid-Afrika vertrok. Zij stond al 4,5 jaar op de wachtlijst voor een nieuw hart, maar ook zij overleed een maand na transplantatie aan complicaties. Als er meer donoren waren geweest dan was er waarschijnlijk eerder een hart beschikbaar geweest en had zowel mijn moeder als die kennis nog geleefd. Nu waren ze te zwak waardoor het herstel niet voorspoedig verliep. Deze gouden medaille is met name voor mijn moeder maar daarnaast ook voor alle mensen die nu op de wachtlijst staan en die ik hetzelfde gezonde leven gun als dat ik nu heb. De volgende dag moest ik nog de 200 meter lopen. Ik was alleen zo verschrikkelijk moe en alles deed pijn. De gezondheid ging nu even voor alles en ik heb de 200 meter afgezegd. Ik moet wel fit zijn om deze afstand aan te kunnen. Het was jammer van alle trainingen bij Spirit maar die hebben er wel toe bijgedragen dat ik super fit was voor het tennis. Als ik naar de tijden kijk die uiteindelijk zijn gelopen op de 200 meter dan had ik in een veld van 25-30 lopers de finale gehaald en had ik rond de zesde plek kunnen eindigen. Ik ga er even over nadenken maar misschien ga ik de volgende keer wel atletiek als hoofdsport nemen.

Ik wil Spirit heel erg bedanken voor de prettige samenwerking! Met name het bestuur dat mij de mogelijkheid gaf om te trainen. Daarnaast natuurlijk ook de trainer Said en mijn trainingsgenoten. Dankzij hun ben atletiek nog veel leuker gaan vinden en wil ik er zeker nog een keer iets mee gaan doen op de World Transplant Games.

Stefan Bakker